მხარზე მაზის უკოპლებო ჭიამაია

ძირისძირობამდე და საგულდაგულოდ ასჯერ გადამოწმებულ-გადაქექილი სხეულის გამომზეურება სარკის წინ,ყველა გადადგმული ნაბიჯი გაახლოვებს და გაშორებს,ქალაქის ხმაური უკან რჩება,ვითომდა დაუდევრად აკეცილი თმის ზურგით გრძნობ დუჟმორეულ მზერას,ვერ მიხვდა მზერა,რატომ გაუღიმე ამოსვლისას,ქუჩაში ალბათ არავინ უღიმის ამ შეკრულ შუბლსო,იფიქრე და გაუღიმე,დღეს ემოციაკეთილი ხარ.გულუხვად ფანტავ შეგრძნებების ნარჩენებს,ცოტაღა დარჩა,რამოდენიმე წუთი ახალ გადავსებამდე.ხელისგულებით გრძნობ უკვე,ყლუპ-ყლუპად ჩადის სითბო სხეულში,თითის წვერებზე იწევი და ცას წვდები ხელით,ამ შეგრძნებაში კიდით-კიდემდე იძირები და შენი მოთვინიერებული სხეული ნაცნობ მკლავებს ჯერ ისევ მორცხვად მიჰყვება მთებში,უდაბნოებში,ტყეებში,უცნობ მხარეებში...თაფლისფერი თვალები ჩამოლღვება მხრებზე,მკერდზე,თეძოებზე,ბაგეები გოჯებად ითვისებს სხეულს,რომლის სიმხურვალემ ზეწარს ფერები გადააცალა...
სად ხარ?
ყველგან.
ჩემშიც?
ყოველ ღამე არა...
კვირაი ორჯერ,მე მაძინებენ შენი თბილი ხელისგულები.

სადაც კაკაბია, იქაა გიურზაც

ყავას ვგევარ, ბევრი შაქარი რომ ჩაყარეს, მაგრამ მოსარევია და ფსკერზეა დალექილი, შენი აღზრდა რომ არ გაძლევს უფლებას, არ დალიო და მხოლოდ ბოლოს ამჩნევ დალექილ სიტკბოს.

ზაფხულის კაშკაშა, ზოგისთვის შემაწუხებელ, მწველ ამინდს ვგევარ, უცაბედად თქეში წვიმა რომ წამოვა და თავში-აზრად-არ-მომსვლია-ქოლგის-წამოღება ადამიანებს ხასიათს კი არადა, ბრენდს რომ უფუჭებს. ზეთისხილს ვგევარ, ცოტას უყვარს, მაგრამ ერთგულად...

ნერვების მომშლელად უზადოდ გასწორებულ ლოგინს ვგევარ.

იმ ტყვიას ვგევარ, საკუთარი თავისთვის რომ აქვთ შემონახული.

ყველა ფერი ვარ ერთმანეთში გადაზელილი.

თემშარა ვარ, არცერთ გზას რომ არ უერთდება.

ცისარტყელას ასარეკლი გუბე ვარ.

ალაგ-ალაგ ჩამოშლილი საცალფეხო ბილიკი ვარ, მაპატიეთ, ფეხი თუ დაგიცდათ.

ისევე,როგორც უმწვანობა

ისევ გაავდრდა და მე ვერ ვხვდები, მიყვარს თუ მძულს ეს წვიმის წვეთები.
ფეხს ავუჩქარე,გამიცივდები,ქოლგა არ გაქვს როგორც ყოველთვის. არც აპირებდი წამოსვლას, ძალით წამოგიყვანე.არ გიყვარს ფეხით სიარული,მებუზღუნები.მე ხომ შენ არც კი გეკითხები,აი ასე დამყავხარ ყველგან,სადაც დავდივარ.
როგორც ყოველთვის ჩუმად იჯექი,შენი იქ ყოფნა მგონი ვერც კი შენიშნეს,ისე თამამად საუბრობდნენ მორიგ ვიზიტზე გინეკოლოგთან.შენსკენ დროდადრო თვალს ვაპარებდი ჩუმად,იღიმი,ვიცი მერე ბევრს იცინებ მათ შეშფოთებულ სახეებზე.
თავის ტკივილს ვიმიზეზებ და მოვდივართ,ქუჩაში ვიღაცამ ისე ახლოს ჩამიარა,თითქოს ვერც კი შეგამჩნია,ცოტა ფერმკრთალი კი ჩანდი იმ საღამოს.
უკვე მეასედ გპირდები,რომ გაგიშვებ მალე და უშენობას დავარქმევ სევდას,არა,ალბათ დავარქმევ წუხილს,ან დარს უმზეოდ,არააა,უშენობა არაფერს ჰგავს.
უშენობა შენი სახლში დაბრუნებაა.

მე მაიძულებს ქუჩების წყობა
შენთან მოვიდე.
შენ იტყვი-კარგი რა გაეწყობა,
და მხრებს მოვიტან
შენი ღამისთვის.
მე მაიძულებს ამ მხრების ტვირთი
შენგან წავიდე.
შენ იტყვი-კარგი.
მე კი რას ვიტყვი,
მინდა წამით,რომ მიწა გამისკდეს.


რატი ამაღლობელი

ჩაგადდნდი გულში

მივდივარ...
ჩემი მთები მინდა...
ცრემლებს საკუთარი კალთებით მიმშრალებენ,არაფერს მეკითხებიან და გულს ბაგაბუგი რომ გაუდის,ნისლს იხვევენ,მეც იმ რძისფერ ნისლში ვიკარგები,ჩმს უპეთ მლაშე ტკივილი გადაარღვევს,კლდენიც კი,ასეთი უშიშარნი რომ მეგონნენ,ამიტირდებიან,ქარაფს ჩამოშლიან.
დღეს არც ჩემი თერგი არ ღრიალებს,შენი დარდები გამატანეო ჩუმად მეუბნება.
ბედნიერება ქაბარჯინადან ამომავალი მზის ფერია თურმე თერგო,მწუხარება კი იმ ვარსკვლავს ჰგავს ყველაზე მკვეთრად რომ ანათებს მილიონობით სხვა ვარსკვლავს შორის,ყველა თავისად რომ იჩემებს.დარდი კი თერგო,დარდი იმ შარშანდელი თოვლის ფერია,მთის ნაპრალებში თავს მშვიდად რომ გრძნობს და არსად წასვლას არ აპირებს ახალ თოვლამდე.სინანული კი შენ გგავს თერგო,მღვრიეა და აქაფებული,აქეთ-იქით აწყდება სანამ გზას არ იპოვის,თან მიაქვს ლოდები უზარმაზარი,კენჭები შენთან რა მოსატანია.არ მკითხო თერგო სიყვარული რა ფერია,უჩემოდ იცი...
შენ კი ყველაზე ჩემიანი ხარ.

კამარა რომ შევკრა და გავფრინდე?

კედლები შეუღებავთ ვარდისფრად,არ მიყვარს ეს ფერი_ნეტავ მანამდე რა ფერი იყო?
კარადა გამოაღო,სულელური ჩვევაა,მაგრამ მგონია ერთხელაც შიგნით გვამი დამხვდება-ო.ვიცი არ არის ნორმალური,ეს რომც ვუთხრა,გაიღიმებს და თავს გაიქნევს,თვალებში ნაპერწკლები აენთება.ვეებერთელა ფანჯრები მოსწონს,აქ კი ერთი პაწაწინა სარკმელია,მერე რა მოხდა,სამაგიეროდ ბაღი ჩანს აქედანო,სკამზე აფორთხდა და ძლივს გადახედა ვიღაცის გავერანებულ ეზოს.ხელები გაშალე და გადმოვხტებიო,პატარა ბავშვივით არის ხანდახან,გულში ჩავიკარი,ისე უცემდა გული შემეშინდა,ერთხელაც ვეღარ მოვისმენ ამ მხოლოდ ჩემთვის გულისცემას.იმ დღეს უჩვეულოდ ჩუმად იყო,ცოლად მომიყვანდიო?-მკითხა
გავჩუმდი,ვერ მოვატყუებდი,მაინც მიხვდებოდა...გაეცინა,ჩუმი სიცილი იცოდა ხმამაღალი სევდით.
ერთხელ ვუთხარი-არ მიყვარხართქო,ვიციო-მიპასუხა,ვატკინე,მაგრამ მეშინოდა მისი უსზღვრო გრძნობის.
მე მასთან დაძინება მინდოდა...
მინდოდა ტყეში წამეყვანა...
მინდოდა ზღაპრები წამეკითხა მისთვის...
ის შეშლილი იყო...
ჩემი შეშლილი...
არასოდეს მითქვამს მისთვის როგორ მიყვარდა...
ეს ისედაც იცოდა.

გაზაფხულზე ხვავრიელად მათოვს,ზამთარში კი ნუშის ყვავილს ვხედავ

იყავი ჩემთან,თუ გინდა-ო და...შეამჩნია სუროს ახალი ხასხასა ფოთლები ამოსვლია,მეზობლის ბავშვი ჩაიკრა გულში,რამხელა გაზრდილხარო.იმ დღეს ქუჩაში ყველას უღიმოდა,სარკეში ნაცნობი თვალები შეეფეთა,დაბრუნებას გილოცავო,გაუღიმა.არც ფიქრობდა,არც აანალიზებდა,სად ეცალა ეგეთი წვრილმანებისთვის,”დილა მშვიდობის”დაიბრუნა..
დაბრუნდა...
თითქოს არც წასულა,არადა ეს ყველაზე ხანგრძლივი წასვლა იყო..
არაფერი შეცვლილაო აქ...
ივსებოდა მისი თვალებით...
ემოციები გახდა საერთო.
როგორ ვიტევო ამდენ სითბოს,თურმე რა ცარიელი ვყოფილვარო უშენოდ,არა,არ უთქვამს,მთავარს სიტყვებით არასოდეს ამბობდა.სუნამო გაახსენდა,უჯრაში რომ ედო და მხოლოდ მაშინ ისხამდა,ისიც სულ ოდნავ,როცა უსაშველოდ ენატრებოდა,მერე დღეები ცოცხლდებოდნენ ზუსტი თანმიმდევრობით,არასოდეს არევია.მისი სუნი ასდიოდა,მისი და იმ დღის წვიმის.წვიმა მევასება და შენც მევასებიო-გემრიელად თქმა იცოდა,ერთ სიტყვაში ჩატევდა იმას,რასაც მარკესში ეძებდა,კლიმტში,ბრეგოვიჩში...
არც გაუცხოვდნენ და არც რა...
ტყუილად შიშობდა ვაითუ-ო...


მე მეშინია რამე არ გატკინო,
უხეშად არ შევეხო შენს სულს,
ზოგჯერ შეიძლება ვერც კი დაამთავრო,
თვითონ თუ არ იცი რა გსურს...

ოფოფი,რომელიც კოდალა მეგონა

თუ არასოდეს...
გადაყლაპული სპილო ქუდში არ აგრევია,
ცაზე კვლავ ეძებ ვარსკვლავს,
რომელიც მხოლოდ შენია,
და იცი...
პირდაპირ თუ ივლი შორს წახვალ.
დაგყვება სუნი,რომელმაც გადარია შენი მელია
და ბაობაბიც არ გახსენებს შენი ფანჯრის წინ მდგომ ცხენისწაბლას,
ესე იგი,ჯერ კიდევ ხვდები,იმას
რასაც უფროსები ვერ მიხვდებიან.


უკმარობის ნიაღვარი მაქვს

ფეხსაცმელი გაიხადა და მთხოვა:სადმე წამიყვანე,სადაც მშვიდად დავიძინებო

მალაიზიის მთებში ინკების ნაქალაქარი იცი?
ყველაზე მაღალ მთაზე ავიდოდი,მუხლებზე დაგისვამდი,ხელებს მხრებზე მოგხვევდი და მკერდში ჩაგიკრავდი,თვალებს დაგიკოცნიდი,საფეთქელზე გაკოცებდი,ძარღვი რომ გიფეთქავს იქ,როცა რამეს ემოციურად აღიქვამ,მაშინ ჩნდება ეგ ძარღვი...
შენს გულისცემას მოვისმენდი მეათასეჯერ და ისევ არ მომბეზრდებოდა...
შენ ზღაპარს მომიყვებოდი,რაიმე უჩვეულოს,ნაღვლიანს და არაფრის დიდებით არ გამოტყდებოდი,რომ ჩემთვის მოიგონე იმ წუთას...
უკიდეგანო ცა გამაკვირვებდა,შენ არ...მაშინ წვდები ცას,როცა მოგესურვება...მე მეშინია თითის წვერებზე ავიწიო...
შენი მხრის მიღმა ჩამავალ მზეს დავინახავდი,მე ხომ ჯერაც ვერ ვისწავლე,როგორ ვნახო მზის ჩასვლა მაშინ,როცა მოვისურვებ...
შენ ფიქრობ,რომ უგუნური რისკის ხიბლი მიტაცებს,ის რაღაა,მთაზე ასვლისას უფსკრულში გადაჩეხვის უსაზღვრო სურვილი მიჩნდებაო,რომ ამბობ...
მაპატიე,რომ მარტორქების არსებობა ვერ დავიჯერე...
იმიტომ ვერ ხედავ,მე ვაფრთხობო,მეუბნებოდი...
მშვიდად ვარ შენთანო და მე ირგვლივ სულიერი,რომ არ ჭაჭანებდა იმას ვაბრალებდი...
სიგარეტის მავნებლობაზე ბევრს გესაუბრებოდი და არასოდეს მითქვამს,როგორ მომცონდა როცა ეწეოდი.
წვიმდა გარეთ,უცნობი კედლები შენით თბებოდა,ციოდა,ადმინისტრატორმა მომატყუა და გამათბობელსაც ვერაფერი გავუგე,იღიმოდი,ასეთ წვრილმანებზე არასოდეს გეშლებოდა ნერვები.ფანჯარასთან იდექი და ბავშვივით გიხაროდა წვიმა,მინის შიგნიდან წვეთებს თითს აყოლებდი...
პირველად ვიყავი ასე ახლოს შენთან,სუნთქვა მეკვროდა,ვიჯექი სვარძელში და განძრევას ვერ ვბედავდი,შენ ლაპარაკობდი ,ბევრს და ყველაფერზე,ვცდილობდი ისეთი სახე მიმეღო,თითქოს ძალიან მაინტერესებდა შენი მეგობრის ყოფილი შეყვარებული რომ დაინახე ამას წინათ ხელიხელგადახვეული უცხო გოგოსთან.
მეშინოდა ...
შენი...
საკუთარი თავის...
მოტრიალდი და ისე ნელა წამოხვედი,ერთი თამაში გამახსენდა,ათი პატარა ჭიანჭველა წინო,რომ ვამბობდით...შენ გემსგავსებოდი...
მოხვედი და უცერემონიოდ ჩამიჯექი კალთაში...
ხელისგულები ყველაზე მგრძნობიარე ადგილად იქცა სხეულში...
შემთხვევით უთო თუ არ წამოგიღია,კაბას ნუ დამიკუჭავო...
ხელში აგიყვანე და მივხვდი,უკანმოუხედავად უნდა გავქცეულიყავი შენგან,მიმეტოვებინე უნდა იმ უცხო კედლებში,უცხო ქალაქში და აღარასოდეს გამეხსენებინა შენი სხეულის სიმსუბუქე...
მაშინ არ ვიცოდი,რომ შენი ვეებერთელა სიყვარული შემაშინებდა...
რომ შეუძლებელი იქნებოდა მუჭისხელა გულში შენი დატევა...
ზღაპრები მაჩუქეო მთხოვე...
ვერ გავიმეტე...
წამიყვანე სადმე,სადაც მშვიდად დავიძინებ.

მადლობ ჯო:)

ჩემს პოსტებს გადავხედე და იმდენი მიტირიააა...ასე გაგრძელება არ შეიძლებააა.
ჩემმა მეგობარმა მითხრა:ცუდად როცა ვარ განვლილი ცხოვრების სასიამოვნო ეპიზოდებს ვიხსენებ,და ვხვდები,რომ წინ კიდევ უკეთესი მელოდება-ო.
უამრავი მიზეზი მაქვს კარგად ყოფნისთვის .
გაბომ თქვა,ხვალინდელი დღე არავის აქვს გარანტირებული-ო,დაეჯერება მაგ ადამიანს:)
დღეს...

ბეჭდის შიდა წარწერას ვგავარ

მოვიწყინე შენთანო და გამექცა...
დარდი ჩემი კიბე-კიბე აივლის,
ალუბლებიც აყვავდება აივნის...
მანამდე კი...
ჩემი ყოველდღიურობისაგან თავის დაღწევის უშედეგო ცდები,პრობლემებისგან გაქცევის ნიღაბს ამოვაფარე.
ემოციები მექცა დარდებად...
სიყვარული ხან ცრემლებად მეკარგება,ხან ფეხაკრეფით მიიპარება...
კართან ვეწევი და აგერ უკვე მერადენედ ვპირდები,რომ...
ცივ ნიავს არ მივაკარებ,
გავიღვიძე...
ახლა უბრალოდ თვალებს ვიფშვნეტ,
გამოვფხიზლდები,როცა მზე ძალას მოიკრებს,მაშინ...
ყველა იმ ადგილს შემოვივლი,ასე რომ მენატრება,აღარც მოუცლელობას მოვიმიზეზებ,აღარც უმანქანობას...
ხაფანგში დაჭერილი მგელივით მზად ვარ საკუთარი კიდური გადავღრღნა კბილებით,ოღონდ გავიქცე..
უშედეგო ცდა რაიმეს გამოსწორების,შეცვლის,თავიდან დაწყების,ან სულ თავიდან...
ვინმეს შველის...
ერთგული მხარის...
უანგარო ღიმილის...
სასაცილო ვარ,შეიძლება,
მაგრამ არ ვარ თვალთმაქცი..
არც ანგარებით ვაკეთებ რამეს...
და ჯობს ტკივილმა დამახრჩოს ისევ ვიდრე ბოღმამ...
გაივლის ესეც...
მანამ,სანამ..
მოვიწყინე შენთანო და ღიმილი გამექცა.

სებასტიანის შემშურდა იმ დღეს

აღარ
აღარ
აღარ
აღარ
აღარასოდეს
აღარასოდეს
აღარასოდეს და ვეღარავინ
ვეღარავინ...
ვისწავლო მინდა,
მაგრამ ვერ...
ვერ...
ვერ...
დაე თავიდან
დაე
დაე
დაე ნურავინ
ნუ გაიგებს
ვერ გაიგებს
სხვაგვარად არ შემიძლია...
არ
არ
და ვერ...
სხვაგვარად მზე არ ამოვა მაშინ როცა მინდა...
ვერც ვერასოდეს გავიგონებ ზანზალაკების ხმას,ჩემს ხმას,ჩემთვის ხმას...
მაშინ არ მინდა
აღარ მინდა
მოშინაურება აღარ მინდა...
ნუ მომიშინაურებთ ადამიანებოოოო
ვეღარ
ვეღარ
და რომელიმე თქვენგანის კიდევ ერთზე...
მე სამუდამოდ
სამუდამოდ წავალ სახლში...
იქ,სად არავინ
არავინ და არაფრის გამო არ თოვს და არ წვიმს.
"უფროსი"გავხდი...
გავიზარდე...
წამი დაჭირდა
უკვე მეორედ გავხდი "დიდი"...
და ვეღარ მატკენთ...