ისევე,როგორც უმწვანობა

ისევ გაავდრდა და მე ვერ ვხვდები, მიყვარს თუ მძულს ეს წვიმის წვეთები.
ფეხს ავუჩქარე,გამიცივდები,ქოლგა არ გაქვს როგორც ყოველთვის. არც აპირებდი წამოსვლას, ძალით წამოგიყვანე.არ გიყვარს ფეხით სიარული,მებუზღუნები.მე ხომ შენ არც კი გეკითხები,აი ასე დამყავხარ ყველგან,სადაც დავდივარ.
როგორც ყოველთვის ჩუმად იჯექი,შენი იქ ყოფნა მგონი ვერც კი შენიშნეს,ისე თამამად საუბრობდნენ მორიგ ვიზიტზე გინეკოლოგთან.შენსკენ დროდადრო თვალს ვაპარებდი ჩუმად,იღიმი,ვიცი მერე ბევრს იცინებ მათ შეშფოთებულ სახეებზე.
თავის ტკივილს ვიმიზეზებ და მოვდივართ,ქუჩაში ვიღაცამ ისე ახლოს ჩამიარა,თითქოს ვერც კი შეგამჩნია,ცოტა ფერმკრთალი კი ჩანდი იმ საღამოს.
უკვე მეასედ გპირდები,რომ გაგიშვებ მალე და უშენობას დავარქმევ სევდას,არა,ალბათ დავარქმევ წუხილს,ან დარს უმზეოდ,არააა,უშენობა არაფერს ჰგავს.
უშენობა შენი სახლში დაბრუნებაა.