ნუთუ არასდროს გადაყლაპული სპილო ქუდში არ აგრევია

არ მიყვარს ეს უცნაური შგრძნება,
არც ცუდია,არც კარგი...
ჰოოოოდა ამიტომაც არ ვწყალობ ალბათ.
ემოციები მაშინაა მძაფრი,როცა წალეკვით გემუქრება,როცა არ გავხარ ნავს,რომელშიც არავინ ზის...
მიყვარს ჩემი ათ წუთიანი  მყარი  გადაწყვეტილებები,ამის გამო იშვიათად თუმც დროდადრო მაინც მკარგავენ.
მინდა მქონდეს ერთი შვილით მეტი დარდი...
და ვნანობ,რომ არ გიცნობდი აქობამდი.
გითხარი?რომ მიყვარს თოვლი,მაგრამ მხოლოდ ფანტელებად მიყვარს...
მიყვარს დილით თვალს რომ ვახელ და მეზობლის სახურავის პაწია კუთხე,ჩემი ფანჯრიდან რომ მოსჩანს,ჩვეული ფერის ნაცვლად თეთრი მხვდება...
აივანზე რომ გავდივარ,აი ის ღრმა ჩსუნთქვა მიყვარს,თოვლის ცივი გემო რომ აქვს ფილტვებამდე.
მიყვარს ახალ წელს ადამიანები ისე უბრალოდ,რომ გიღიმიან...
თბილი და შენგან საპასუხოს არმომლოდინე ღიმილი.
ხანდახან მეშინია,ისე გნატრობ...
მართლა რომ ამიხდეს და გაჩნდე ჩემთან?
შიშმა იმდენჯერ შემოიხედა ჩემს თბილ ოთახში და ნაცნობი უცნობივით გადასწვდა ჩემს ყველა მოგონებას,განფენილს ნივთებად...
ოდესმე გეტყვი,რომ იმ დღეს გული გაჩერდა წამით...
რომ მოვატყუე  საკუთარი თავი,სულ რაღაც მესამოცეჯერ...
ჯერ ისევ თბილი ყავით სავსე ჩემს  ჭიქაში ჩაღვენთილი სიცივე სულის,ჯერ ართქმული სინანულის ალბათ მაცნეა...
და ამ ზამთარში მომინდა,რომ ყვაოდეს ნუში...
პირველად გუშინ...