კამარა რომ შევკრა და გავფრინდე?

კედლები შეუღებავთ ვარდისფრად,არ მიყვარს ეს ფერი_ნეტავ მანამდე რა ფერი იყო?
კარადა გამოაღო,სულელური ჩვევაა,მაგრამ მგონია ერთხელაც შიგნით გვამი დამხვდება-ო.ვიცი არ არის ნორმალური,ეს რომც ვუთხრა,გაიღიმებს და თავს გაიქნევს,თვალებში ნაპერწკლები აენთება.ვეებერთელა ფანჯრები მოსწონს,აქ კი ერთი პაწაწინა სარკმელია,მერე რა მოხდა,სამაგიეროდ ბაღი ჩანს აქედანო,სკამზე აფორთხდა და ძლივს გადახედა ვიღაცის გავერანებულ ეზოს.ხელები გაშალე და გადმოვხტებიო,პატარა ბავშვივით არის ხანდახან,გულში ჩავიკარი,ისე უცემდა გული შემეშინდა,ერთხელაც ვეღარ მოვისმენ ამ მხოლოდ ჩემთვის გულისცემას.იმ დღეს უჩვეულოდ ჩუმად იყო,ცოლად მომიყვანდიო?-მკითხა
გავჩუმდი,ვერ მოვატყუებდი,მაინც მიხვდებოდა...გაეცინა,ჩუმი სიცილი იცოდა ხმამაღალი სევდით.
ერთხელ ვუთხარი-არ მიყვარხართქო,ვიციო-მიპასუხა,ვატკინე,მაგრამ მეშინოდა მისი უსზღვრო გრძნობის.
მე მასთან დაძინება მინდოდა...
მინდოდა ტყეში წამეყვანა...
მინდოდა ზღაპრები წამეკითხა მისთვის...
ის შეშლილი იყო...
ჩემი შეშლილი...
არასოდეს მითქვამს მისთვის როგორ მიყვარდა...
ეს ისედაც იცოდა.