საღეჭი რეზინით რომ მივაწებოთ?

Wednesday, March 13, 2013

უკვე ვიცოდი ხელგაშლილი რომ არ მელოდი,ჩემზე მეტადაც ღელავდი ალბათ. რატომ არ ამბობ,თურმე როგორ გავჭაღარავდი,როგორ ვბერდები,თვალთან ნაოჭი,რომ გამიჩნდა,გულდასმით ამას როგორ ვმალავდი და უსინდისოდ მზის სხივს როგორ გადავაბრალე. როგორ მინდოდა გულში მაგრად ჩაგხუტებოდი,ვეღარ ვბედავდი.შენგან წასულმა ხომ წავიღე შენი გულის ჩემი ნაწილი,რაღას ვითხოვდი? როგორ ვნატრობდი შენი თითები მეგრძნო მხრებზე. გიმახსოვრებდი,არაფერი დამვიწყებია,უბრალოდ ახალ დარდებს ვეძებდი შენს სახეზე.შენ ინახავ ჩემს ტკივილებს,მე კი არ მიმხელ. ვის შევჩივლო,რომ მენატრები გაუსაძლისად,უშენობა ხან მლაშეა,ხან მთელს სხეულში დაიარება. ჩემო ყველაზე თბილო გულო,ესეც გაივლის.., ჩრდილი აივნის, ვიღაც დაივლის,დარის მზის მსგავსად სხივებად აკრეფს დარდებს შენსას და თოვლის მსგავსად უჩუმრად ივლის. დასალიერის უზარმაზარ კარიბჭესთან ფეხს მოირთხამს და მძივებად დაყრის კალთიდან ურვას. თხემით ტერფამდე,თმის ღერიდან ფეხის ფრჩხილამდე,ადან ჰოემდე,შემოვა შენში,დაისადგურებს,დაიბუდებს,ფესვებს გაიდგამს,განიტოტება,მერე კი ჩუმად,ტაატით და ნაბიჯ-ნაბიჯ გაბატონდება. მერე რა ,რომ ცისარტყელას შვიდი ფერი აქვს,მხოლოდ ექვს ფერად აინთება და ნაწვიმარზე გუბეში ხან ნარინჯისფრად დაიწყებს ტირილს,ხან მქრქალ იისფრად.სანამ გაძღები,მანამ წავა. მას მერე ეძებ,რაც ჩვენ ვიყავით პოლიპები.მარჯნის უთვალავ ნაკეცებში მშვიდად ვცხოვრობდით და თავზე დიიიდი ცა გვეხურა,თვალუწვდენელი. ყველა ვარსკვლავი გორგოლაჭიან ჭას ჰგავდა და თვალი იყო ბრმა ,როდესაც გულით ვხედავდით.

1 comments:

tamusia said...

ძალიან გამიხარდა, როცა დაგინახე :* უკვე დიდი ხანია გელი :*