დამეფანტე

Monday, June 11, 2012

ხანდახან მოსვლა ისე მინდება,რომ იყოს ნება, ახლის შენებად გარდავქმნიდი დაბზარულ კედლებს, შემოძარცვულ ბათქასებად დაკიდულ გრძნობებს,ემოციებს შევაშველებდი. რაფებს ფანჯრისას(მე რომ ასე მიყვარდა ჯდომა)გადაჰკვრია მომწვანო ხავსი. თვალი დავხუჭე...რომ შემეძლოს შენამდე მოსვლა, მოგიტანდი მძივებად ასხმულ მოგონებებს და მერე ერთად გადავთვლიდით, დღეებად,წლებად,შეგრძნებებად. შენ გადაჩვევას დაგიტოვებდი,შინ დაბრუნებას,გახუნებულ გაფერმკრთალებას. წამოვიღებდი ჩემთვის"დილა მშვიდობისას" "ნამი ნებისას". იმ ძაფის გორგალს ავახვევდი,შენამდე რომ მოვყავდი ჩემო. აქამდე ბოლო არ უჩანდა. და უთბილესი ბალიშებიდან შენი თითების,წამოვიღებდი დარჩენილ სითბოს. დაგიტოვებდი სუნთქვას ჩემსას. ხელი არ მახლო... თორემ დავრჩები საუკუნოდ და მისხალ-მისხალ შემოვიძარცვავ ჩემივე ვნებას, ნაბიჯ-ნაბიჯ მოვკვდები შენში, ფოთოლ-ფოთოლ დაგეკარგები, რომ პირველ თოვლზე ფანტელებად დაგიბრუნდე, თვალის კუთხესთან,საფეთქელთან,იმ ძარღვთან,ემოციადაცლილს რომ გიჩნდება შუბლზე. ხელი არ მახლო... რათა გავყვე პირველ სხივს დილის... ლილისფერ ივლისსს.

3 comments:

babisa said...

რა კარგია,რომ გამოჩნდი, მაკლდი :)

xissunianisaxli said...

:)

tamusia said...

გამიხარდა ისევ, რომ წერ :*